Communicatie was de sleutel die dit gezin weer samenbracht

Het ging niet goed met Jamila. Ze zat niet lekker in haar vel, had vaak ruzie met haar ouders en het lukte niet om goed met elkaar te praten. De school van Jamila schakelde hulpverlening in. Inmiddels zijn we ruim twee jaar verder en is er veel gebeurd.

Omar is de vader van Jamila: “Voor ons als ouders was het heel heftig. Zonder ons te informeren of te betrekken, had school direct de stap gemaakt naar jeugdhulp. Zo gebeurde het dat er veel nadruk op emoties kwam te liggen. We wisten niet wat ons overkwam. De gesprekken waren officieel, afstandelijk en zakelijk. Er was geen aandacht voor ons als gezin.”

We mochten niet met haar praten

Volgens Omar werden daardoor de problemen juist groter met een uithuisplaatsing van zijn dochter als gevolg. Jamila: “Uiteindelijk ben ik acht maanden niet thuis geweest. In die periode had ik ook geen contact met mijn ouders.” Moeder Amira vult aan: “Dat mocht ook niet. We hebben zo vaak gevraagd of we met haar mochten praten. We wilden weten hoe het met haar ging en wanneer ze thuis kwam. Het brak mijn hart.”

Langzaam kregen we weer vertrouwen

Omar: “We wilden hulp bij de opvoeding van onze puberdochter, volgens mij een universele hulpvraag, die los staat van landsgrenzen of onze Marokkaanse cultuur. Maar het voelde als een hard oordeel. Gelukkig kwam de omslag toen de jeugdinstelling waar Jamila woonde zelf ook aangaf dat er gewerkt moest worden aan een oplossing samen met de ouders.”

“We kregen Multisysteem Therapie (MST): Thuis, met ons drieën. We werden als ouders intensief betrokken. Er was wederzijds respect en we werden gehoord. We voelden ons weer als gewone ouders, opvoeders die een kans kregen om iets te leren. En er ontstond vertrouwen in een goede afloop.”

Drie keer per week therapie

Jamila: “Drie keer per week kwam de therapeut langs. Dat was veel. Ik hoefde niet overal bij te zijn, maar koos ervoor om dat wel te doen. Want we wilden alle drie graag dat het weer goed zou komen.”

“Het was fijn om samen te werken aan een oplossing. Ook Omnia en WIJeindhoven bleven betrokken”, vertelt Omar. “Het heeft ons enorm veel opgeleverd. Heel concreet gingen we aan de slag met het verbeteren van de sfeer, de onderlinge communicatie en onze opvoedvaardigheden.  Uiteindelijk lag er een boekje, speciaal voor ons gezin, waar onze afspraken in staan en waar we altijd in terug kunnen kijken.”

Een boek speciaal voor ons

Jamila vertelt dat er veel bruikbare tips in het boekje staan, maar dat de belangrijkste voor haar is om te communiceren met haar ouders. “Dat we met elkaar overleggen, ook al gaan dingen soms anders dan ik had bedacht.” Voor Omar zijn de tips over de onderlinge communicatie tussen hem en zijn vrouw erg belangrijk: “We zaten niet altijd op één lijn met betrekking tot de afspraken met onze dochter en dat gaf ruis.” En voor moeder Amira is de verbinding tussen hun drieën het allerbelangrijkste. “Daar wil ik nu en in de toekomst heel secuur op letten.”

“Communicatie is belangrijker dan ik ooit had gedacht.”

Er is ook een brug geslagen tussen de Marokkaanse cultuur en de Nederlandse cultuur. Omar: “Want er zijn verschillen, maar dat is niet erg. Zo ligt er in de Nederlandse cultuur bijvoorbeeld meer nadruk op zelfstandigheid en bij ons meer nadruk op zorgen voor elkaar.”

Trots

Alle drie geven ze aan dat het nu goed gaat. Jamila: “Stap voor stap heb ik al mijn doelen gehaald. En daar ben ik trots op. Ik wil mijn school afmaken, mijn diploma halen en maatschappelijk werk gaan doen. Ik wil graag andere kinderen helpen met mijn ervaringen. Want het is mij ook gelukt om uit de put te klimmen.”

Ook de ouders vertellen dat de rust is teruggekeerd: “We begrijpen elkaar beter, we praten met elkaar en het is gezellig. Is er iets aan de hand, dan zijn de lijntjes kort. Zowel met elkaar, als met Omnia, WIJeindhoven en school. Voor ons is vertrouwen echt de basis voor de oplossing van elk probleem.”

Off